تحقیقات محققان نشان داد؛
تأثیر وزیکول های خارج سلولی لیشمانیا در کنترل بیماری در انسان
به گزارش انجمن پارسیان، محققان با پژوهش روی وزیکول های خارج سلولی استخراج شده از لیشمانیا تارنتولا، به نتیجه رسیدند که میتوان از آن برای کنترل ابتلای ماکروفاژهای انسان به نوع بیماری زا و انتقال دارو بهره برد.
به گزارش انجمن پارسیان به نقل از مهر، لیشمانیا (Leishmania) گروهی از انگل های تک سلولی (protozoan) هستند. چرخه زندگی آنان پیچیده است و فرم های مختلف تکوینی آن به صورت متناوب بین پشه خاکی و میزبان منتقل می شود. گونه غیر بیماری زای آن لیشمانیا «تارنتولا» نام دارد و قادر به ایجاد عفونت در انسان نیست.
مشاهده شده است که در گونه های بیماری زا «وزیکول» (ریزکیسه) های خارج سلولی می توانند عامل تشدید عفونت باشند؛ با این وجود تابحال هیچ گزارشی در مورد استخراج و بررسی ماهیت وزیکول های خارج سلولی لیشمانیا تارنتولا منتشر نشده است.
با هدف استخراج و بررسی وزیکول های خارج سلولی لیشمانیا تارنتولا، محققان طی پژوهشی به مقایسه وزیکول های خارج سلولی لیشمانیا تارنتولا و لشمانیا ماژور پرداختند.
نتایج این پژوهش که در نشریه بین المللی Frontiers in Cellular and Infection Microbiology انتشار یافته است، نشان داد، وزیکول های خارج سلولی این دو گونه از لیشمانیا اندازه و محتوی پروتئینی مشابهی دارند و پروتئین های GFP و GP۶۳ در هر دو آنان تشخیص داده شد. علاوه بر این پروتئین GP۶۳ حاصل از لیشمانیا در سلول هایی که با وزیکول های مذکور القا شده بودند مشاهده شد.
جالب آنکه عامل های پروتئینی التهابی که سلول های القا شده با وزیکول های خارج سلولی بیان می کردند با پروتئین هایی که ماکروفاژهای روبرو شده با لیشمانیا ماژور بیان می کردند مشابه بود. همینطور نتایج این پژوهش نشان داد ماکروفاژهایی که با وزیکول های خارج سلولی تارانتولا القا شده بودند در رویارویی با انگل بیماری زا قدرت دفاعی بیشتر و ابتلای پایین تری داشتند.
در این پژوهش وزیکول های خارج سلولی لیشمانیا تارانتولا برای اولین بار استخراج و بررسی گردید و نشان داده شد می تواند در کنترل ابتلای ماکروفاژهای انسان به نوع بیماری زای لیشمانیا مؤثر باشد و در بیماری های انگلی بعنوان ابزاری برای انتقال دارو به ماکروفاژها مورد استفاده قرار گیرد.
این تحقیقات توسط دکتر سیما رفعتی، دکتر آنا کلودیا تورسیلاس، مهرداد شکوهی، دکتر فائزه شکری و همکارانشان در انستیتو پاستور، دانشگاه فدرال سائوپائولو، دانشگاه اصفهان، پژوهشگاه رویان جهاد دانشگاهی و دانشگاه فدرال فنی زوریخ به نتیجه رسیده است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب