از محموله های آپولو ۱۴؛
كشف سنگ ۴ میلیارد ساله زمینی در ماه!
انجمن پارسیان: محققان با بررسی یك نمونه سنگ ماه متوجه شدند این صخره ۲ گرمی به زمین متعلق می باشد كه ۴.۱ میلیارد سال قبل در عمق ۲۰ كیلومتری سیاره خاكی تشكیل شده است.
به گزارش انجمن پارسیان به نقل از ناسا، دانشمندان معتقدند قدیمی ترین صخره زمینی را كشف كرده اند اما آنها ادعا می كنند این صخره از دنیای دیگری آمده است. حدود ۴۸ سال قبل هنگامیكه «آپولو۱۴» از ماه به زمین بازگشت، همراه خود محموله ای از سنگ ها را آورد. حالا زمین شناسان اعلام نموده اند حداقل یكی از آنها مربوط به عمق ۲۰ كیلومتری سطح زمین است. طبق شواهد كشف شده، به سبب برخورد یك سیارك یا شهاب سنگ بزرگ با زمین، یك تكه صخره از زمین به آسمان پرتاب می شود. شدت این برخورد چنان زیاد بوده كه صخره های زمین را به خارج از اتمسفر سیاره پرتاب كرد. این سنگ ها با ماه برخورد كردند. از طرف دیگر، در آن زمان فاصله ماه تا زمین ۳ برابر كمتر از میزان فعلی بود. بدین سبب صخره ها در ماه فرود آمدند و در نتیجه این رویداد و سپس مدتی سنگ مذكور با مواد دیگر سطح ماه تركیب شد. درهمین راستا گروهی از محققان بین المللی به رهبری «جرمی بلوسی» و «الكساندر نمچین» كه در موزه تاریخ طبیعی سوئد و دانشگاه كورتین استرالیا فعالیت می نمایند، تحقیق روی یك سنگ ۲ گرمی از نمونه های ماموریت آپولو ۱۴ را انجام دادند. این سنگ ازكوارتز، فلدسپار(نوعی كانی) و زیركون تشكیل شده بود. تمام این موارد در زمین وجود دارند. بدین سبب كشف آنها در ماه بسیار عجیب بود. تحلیل شیمیایی این سنگ كوچك نشان داد نمونه مذكور در یك سیستم اكسیداسیون و در دمای مشابه زمین به كریستال تبدیل گشته است. حال آنكه سنگ های ماه در دمای بالاتر و شرایطی متفاوت شكل می گیرند. البته احتمال دارد این نمونه بررسی شده، متعلق به زمین نباشد بلكه در ماه كریستالی شده باشد. بااین وجود چنین فرایندی نیازمند شرایطی است كه در هیچ یك از نمونه های دیگر ماه مشاهده نشده است. بدین سبب ساده ترین تفسیر آن است كه سنگ مذكور به زمین متعلق می باشد. این سنگ در حدود ۲۰ كیلومتری عمق زمین و در ۴.۱ میلیارد سال قبل تشكیل شده است. همین طور سنگ مذكور سپس یك یا چند برخورد از خاك جدا شده و به فضای بین ماه و زمین پرتاب شده است. تحقیقات پیشین این گروه از محققان نشان داده بود سیارك هایی كه در این بازه زمانی با سیاره خاكی برخورد می كرده اند، چاله هایی هزاران كیلومتری روی زمین به وجود می آوردند. بدین سبب هنگامیكه نمونه مذكور به سطح ماه رسید، تحت تاثیر رویدادهای دیگر باز قرار گرفت. احیانا حدود ۳.۹ میلیون سال قبل بخشی از آن ذوب و زیر سطح ماه مدفون شد. بدین سبب نمونه مذكور بقایایی از یك دوره برخوردهای شدید در منظومه شمسی است. تحقیقات در این باره در ژورنالEarth and Planetary انتشار یافته است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب