انتقاد نظام پزشكی تهران از افزایش ظرفیت رشته های پزشكی
به جای حفظ پزشکان و ممانعت از مهاجرت آنها، به فکر تربیت هزاران پزشک دیگر هستید؟
به گزارش انجمن پارسیان هیات مدیره نظام پزشکی تهران بزرگ در واکنش به طرح مبحث ˮافزایش ظرفیت رشته های پزشکیˮ با انتشار اطلاعیه ای تصریح کرد: در حالیکه برای تربیت هر پزشک میلیاردها تومان هزینه مالی و هزاران نفر - ساعت هزینه آموزشی می شود، به جای حفظ این پزشکان و ممانعت از مهاجرت یا جذب حوزه های غیردرمانی شدن آنها، به فکر تربیت هزاران پزشک دیگر هستیم؟
به گزارش انجمن پارسیان به نقل از ایسنا، در بیانیه هیات مدیره نظام پزشکی تهران بزرگ آمده است: « جامعه پزشکی و کادر درمان ایران در خلال ماه های اخیر شرایط بسیار سختی را در مقابله با بحران کرونا از سر گذرانده و فشار جسمی و روحی وحشتناک خود و خانواده آنها را فرسوده کرده، اما درحالی که پایمردی، فداکاری، ایثار و شجاعت قشر درمان جامعه پزشکی ایران زبانزد عام و خاص شده و شهرت فداکاری و ایثار این گروه ها از مرزها گذشته، طرح موارد حاشیه ای و جنجالی در سطوح عمومی و سیاستگذاری کشور سبب برهم خوردن آرامش ذهنی و روحی این عزیزان که سرمایه های معنوی کشور هستند، شده است.
یکی از مواردی که اخیراً به شدت جامعه پزشکی را پریشان خاطر کرده مبحث افزایش ظرفیت رشته های پزشکی است که در واقع بیان بخشی از حقیقت و نتیجه گیری نادرست با کتمان حقیقت های دیگر است. این مورد زمانی دردناک تر می شود که مطرح شده که پزشکان به خاطر امنیت شغلی خود و داشتن انحصار، مخالف افزایش ظرفیت های پزشکی هستند.»
در ادامه این بیانیه آمده است: « حقیقت این است که درپی سال ها تحقیق؛ بحث و گفتگو و ظرفیت سنجی و برنامه ریزی و بررسی ظرفیت های علمی و عملی کشور، سیستم آموزشی پزشکی به ظرفیت های فعلی رسیده است. این ظرفیت ها در خلال سال ها، رشد مشهود چند برابری را داشته به صورتی که در یک مقطع 40 ساله نه تنها نیاز کشور به پزشکان خارجی را از بین برده و پاسخ گوی افزایش جمعیت هم بوده، بلکه حالا دسترسی به پزشکان ایرانی در تمامی مناطق کشور را فراهم نموده است. هم اکنون هم مشکل اصلی کشور ما در این عرصه مبحث عدم اشتغال پزشکان در حیطه های درمانی و جذب آنها در حوزه هایی است که یا غیردرمانی یا اصلا خارج از حیطه پزشکی هستند و بخش دیگری از مبحث هم ناشی از مهاجرت و هم عدم ماندگاری پزشکان در مناطقی از کشور است که شرایط زندگی و رفاه مناسب در آنها وجود ندارد.
افزایش ظرفیت تربیت پزشکان اگر مبنا تربیت پزشکان با کیفیت و دارای سطح علمی مناسب باشد، نیازمند وجود زیرساخت های قوی و امکانات سخت افزاری و نرم افزاری فراوان است که عملا درحال حضور وجود ندارد و قطعا هر افزایش ظرفیت نسنجیده ای تنها سبب افت وحشتناک کیفیت آموزش پزشکی و تحمیل هزینه های وحشتناک به سیستم آموزشی کشور خواهد شد.
موضوعی که طراحان و مدافعان طرح خلق الساعه به آن پاسخ نمی دهند این است که در حالیکه برای تربیت هر پزشک میلیاردها تومان هزینه مالی و هزاران نفر – ساعت هزینه آموزشی می شود، به جای حفظ این پزشکان و ممانعت از مهاجرت یا جذب حوزه های غیردرمانی شدن آنها، به فکر تربیت هزاران پزشک دیگر هستیم؟ زمانی که ظرف آب ما از آخر سوراخ است به جای چاره اندیشی برای مسدود کردن آن سوراخ، میزان آب ریخته شده به آنرا دائما افزایش می دهیم؟»
هیات مدیره نظام پزشکی تهران بزرگ در ادامه این بیانیه آورده است: « متاسفانه موضوعی که عمدتا مورد توجه قرار نمی گیرد و فراموش می شود، مسیر سخت و ناهمواری است که پزشکان ایران برای رسیدن به مرحله بازدهی اقتصادی و اجتماعی طی کرده اند: برای مقایسه توجه کنید که یک نخبه ایرانی در سن 18 سالگی می تواند وارد رشته پزشکی شود یا وارد رشته های دیگر شود و در مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد و دکترا تحصیل کند. چنین فردی بعد از شش سال تحصیل می تواند در رشته های دیگر فوق لیسانس دریافت کند؛ ولی در رشته پزشکی حداقل ۷ سال و نیم باید تحصیل کند که دو سال انتهایی آن در شرایط خیلی سخت انترنی و با کشیک های شبانه روزی است. در این نقطه دو جوان داستان ما در شرایط مشابه قرار ندارد؛ چونکه فردی که در مقطع فوق لیسانس تحصیل کرده یا حتی اگر تا مقطع دکترا هم تحصیل کرده باشد (تقریباً با همان زمان ۷ سال و نیم و یا 8 سال) با ۲ سال خدمت سربازی می تواند آغاز به کار برای خود کند؛ اما یک پزشک فارغ التحصیل رشته عمومی حدود ۴ تا ۵ سال میزان زمان طرح خارج از مرکز (در مناطق محروم و دورافتاده)، تازه مشکل از آن جا آغاز می شود که قاعدتا این فرد نخبه تمایل دارد که در رشته تخصصی ادامه تحصیل دهد؛ یعنی یک پزشک عمومی حدودا ۱۰ سال بعد از شروع تحصیلات خود می تواند وارد رشته تخصصی شود که حداقل ۴ سال دوره تحصیل آن است و سخت ترین شرایط تحصیلی را در کل ایران و شاید کل منطقه و جهان دارد. در نهایت این پزشک قصه ما وقتی متخصص می شود چند سال دیگر هم باید طرح تخصص خویش را در شهرهای کوچک و عمدتا دورافتاده بگذراند. این یعنی پزشک متخصص ما برای فعالیت در بخش خصوصی در یک شهر بزرگ حدودا به 20 سال زمان نیاز دارد. اما همتای وی در رشته های دیگر بعد از حداکثر 10 سال می تواند وارد بازار کار شود.»
در آخر این بیانیه تاکید شده است: « بر این باور هستیم که ساده ترین راه پیشگیری از مهاجرت پزشکان یا ماندگاری آنان در مناطق محروم، بهبود شرایط تحصیلی مقطع عمومی و تخصصی، افزایش حقوق اینترنی و رزیدنتی، منطقی کردن تعرفه های عرضه خدمات درمانی و درنظر گرفتن تسهیلات رفاهی مناسب در مناطق محروم و هم بومی گزینی در رشته های پزشکی است و افزایش ظرفیت ها بدون داشتن زیرساخت ها و ظرفیت سنجی و مرتفع ساختن مشکلات تنها هدردادن سرمایه های محدود کشور است.»
منبع: parsianforum.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب