نخستین شواهد از دایناسورهای کیهانی پیدا شد
به گزارش انجمن پارسیان، بنظر می رسد اخترشناسان با بهره گیری از تلسکوپ فضایی جیمز وب، نخستین شواهد از ستاره های هیولایی شبیه دایناسورها را که اندکی بعد از مه بانگ وجود داشته اند، کشف کرده اند.
به گزارش انجمن پارسیان به نقل از خبر آنلاین، مشابه دایناسورها، این ستاره های غول پیکر دیگر وجود ندارند، اما همانطور که زمین شناسی زمین پر از فسیل های دایناسورها است، جهان پر از فسیل های کیهانی است که از این ستاره های اولیه به جا مانده اند و آنها سیاه چاله ها هستند. براستی، تایید وجود این ستاره ها با چنین جرم های عظیمی در جهان اولیه می تواند به توضیح چگونگی رشد سیاه چاله های کلان جرم با جرم هایی که چندین میلیونها برابر خورشید هستند قبل از این که کیهان حتی به یک میلیارد سالگی برسد، کمک نماید.
به نقل از ایسنا، نخستین شواهد تلسکوپ فضایی جیمز وب (JWST) از این ستاره های غول پیکر زمانی ارایه شد که گروهی از ستاره شناسان آغاز به بررسی ترکیب شیمیایی کهکشانی به نام GS ۳۰۷۳ کردند. این کهکشان در فاصله حدود ۱۲.۷ میلیارد سال نوری از ما قرار دارد و تنها ۱.۱ میلیارد سال بعد از مه بانگ دیده می شود. در این مورد، نشانه، عدم تعادل نیتروژن به اکسیژن در GS ۳۰۷۳ بود که نمی توان آنرا با هیچگونه ستاره شناخته شده ای توضیح داد.
دنیل والن، یکی از اعضاء گروه از دانشگاه پورتسموث در بریتانیا می گوید: کشف اخیر ما به حل یک راز کیهانی ۲۰ ساله کمک می نماید. با GS ۳۰۷۳، ما نخستین شواهد رصدی بر اساس وجود این ستاره های غول پیکر را داریم. این غول های کیهانی برای مدت کوتاهی به طرز درخشانی می سوختند و سپس به صورت سیاه چاله های عظیم فرو می ریختند و نشانه های شیمیایی از خود به جا می گذاشتند که می توانیم میلیاردها سال بعد آنها را شناسایی نماییم. آنها کمی شبیه دایناسورهای روی زمین هستند. عظیم و بدوی با عمری کوتاه که فقط یک ربع میلیون سال زندگی کرده اند که یک چشم به هم زدن کیهانی است.
کهکشانی با شیمی عجیب این گروه با استفاده از این اطلاعات، تکامل ستارگانی با جرم های بین ۱۰۰۰ تا ۱۰ هزار برابر جرم خورشید را مدل سازی کردند تا مشخص کنند که این ستارگان بعد از مرگ ابرنواختر، چه عناصری را تولید و سپس در خانه های کهکشانی خود پخش می کنند. این امر، مکانیسم خاصی را آشکار کرد که می تواند مقدار زیادی نیتروژن بوجود آورد.
این ستاره های غول پیکر، هلیوم را در هسته های خود می سوزانند تا کربن تولید کنند که سپس به پوسته بیرونی ستاره که در آن هیدروژن درحال سوختن است، نشت می کند. سپس همجوشی کربن و هیدروژن، نیتروژن بوجود می آورد که بوسیله همرفت در سرتاسر ستاره پخش می شود. بعد از این، ماده غنی از نیتروژن به فضا فرار می کند و مواد گازی اطراف را غنی می سازد.
این واقعیت که این پروسه میلیونها سال ادامه داشته است، می تواند فراوانی نیتروژن در GS ۳۰۷۳ را توضیح دهد. ستارگانی با جرم کمتر از ۱۰۰۰ جرم خورشیدی یا بیشتر از ۱۰ هزار جرم خورشیدی، چنین غنی سازی شیمیایی را تولید نمی کنند.
تحقیقات این گروه همین طور پیشبینی می کند که وقتی این ستاره های دایناسوری به انتهای عمر خود می رسند، چه اتفاقی می افتد و نشان داده است که آنها مستقیما به صورت سیاه چاله ها فرو می ریزند. نبود انفجار ابرنواختری به این معنا است که این سیاه چاله ها هنوز می توانند هزاران برابر خورشید جرم داشته باشند که به آنها یک آغاز بزرگ در رشد سیاه چاله های فوق سنگین می دهد.
براستی، یک سیاه چاله ابرپرجرم در قلب GS ۳۰۷۳ وجود دارد که می تواند نتیجه ادغام سیاه چاله های به وجود آمده توسط این ستاره های غول پیکر باشد. این گروه حال به دنبال کهکشان های غنی از نیتروژن اولیه دیگر در جهان اولیه خواهند بود که به وجود این ستاره های غول پیکر قوت می بخشد.
خلاصه اینکه این کهکشان در فاصله حدود ۱۲.۷ میلیارد سال نوری از ما قرار دارد و تنها ۱.۱ میلیارد سال پس از مه بانگ دیده می شود. ستارگانی با جرم کمتر از ۱۰۰۰ جرم خورشیدی یا بیش از ۱۰ هزار جرم خورشیدی، چنین غنی سازی شیمیایی را تولید نمی کنند.
منبع: parsianforum.ir
این پست را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این پست